He strained my faith

Emily Dickinson

He strained my faith –
Did he find it supple?
Shook my strong trust –
Did it then – yield?

Hurled my belief –
But – did he shatter – it?
Racked – with suspense –
Not a nerve failed!

Wrung me – with Anguish –
But I never doubted him –
‘Tho’ for what wrong
He did never say –

Stabbed – while I sued
His sweet forgiveness –
Jesus – it’s your little “John”!
Don’t you know – me?

F366/J497/1862

Hij stelde mijn geloof op de proef –
Vond hij het plooibaar?
Schokte mijn vaste vertrouwen –
En toen – gaf het toe?

Smeet met mijn overtuiging –
Maar – verbrijzelde hij – het?
Gemarteld – met onzekerheid –
Geen enkele zenuw begaf het!

Kneep me – met Angst –
Al heb ik nooit aan hem getwijfeld –
Hoewel voor welke fout
Heeft hij nooit gezegd –

Stak me – terwijl ik hem smeekte
Om zijn zoete vergeving –
Jezus – Het is je kleine “Jan”!
Ken je me – niet?

“He” – aan het eind van het gedicht wordt duidelijk dat het om Jezus gaat.
“Little John” – Mogelijk gaat het om “Little John” een trouwe vriend van Robin Hood (aldus het Emily Dickinson Lexicon. Misschien de geliefde leerling van Jezus?
Varianten:
– voor regel 10: “Or – Must be – I deserved – it –“ (Of – het moet zijn – dat ik het verdiende);
– voor regel 16: “Why – Slay – Me?” (Waarom – sla je me dood?).

I tend my flowers for thee

Emily Dickinson

I tend my flowers for thee –
Bright Absentee!
My Fuchsia’s Coral Seams
Rip – while the Sower – dreams

Geraniums – tint – and spot –
Low Daisies – dot –
My Cactus – splits her Beard
To show her throat –

Carnations – tip their spice –
And Bees – pick up –
A Hyacinth – I hid –
Puts out a Ruffled Head –
And odors fall
From flasks – so small –
You marvel how they held –

Globe Roses – break their satin flake –
Upon my Garden floor
Yet – thou – not there –
I had as lief they bore
No Crimson – more –

Thy flower – be gay –
Her Lord – away!
It ill becometh me –
I’ll dwell in Calyx – Gray –
How modestly – alway –
Thy Daisy –
Draped for thee!

F367/J339/1862

Mijn bloemen verzorg ik voor jou –
Die schittert door Afwezigheid!
De Fuchia’s met hun Zomen van Koraal
Barsten open – en de Zaaier – zit te dromen

Geraniums – krijgen kleur – en vlekken –
Nederige Madeliefjes – stippeltjes –
Mijn Cactus – trekt zijn baard uit elkaar
Om zijn keel te laten zien –

Anjers – schenken hun aroma –
En Bijen – vangen die op –
Een Hyacint – die ik verschool –
Steekt op een Kraag zijn Hoofd uit –
En geuren vallen
Uit kolven – zo klein –
Je vraagt je af hoe ze die bewaren –

Bolle Rozen – laten hun satijnen schilfers –
Op mijn Tuinvloer vallen
Maar – jij – bent er niet –
Ik had net zo lief dat ze
Geen Rood – meer droegen –

Jouw bloem – is een lust voor het oog –
Haar Heer – ver weg!
Het maakt me ziek –
Ik ga wonen in een – Grauwe – Kelk –
Hoe bescheiden – is –
Jouw Madeliefje –
Altijd gekleed voor jou!

I envy Seas, whereon He rides

Emily Dickinson

I envy Seas, whereon He rides –
I envy Spokes of Wheels
Of Chariots, that Him convey –
I envy Crooked Hills

That gaze upon His journey –
How easy All can see
What is forbidden utterly
As Heaven – unto me!

I envy Nests of Sparrows –
That dot His distant Eaves –
The wealthy Fly, upon His Pane –
The happy – happy Leaves –

That just abroad His Window
Have Summer’s leave to play –
The Ear Rings of Pizarro
Could not obtain for me –

I envy Light – that wakes Him –
And Bells – that boldly ring
To tell Him it is Noon, abroad –
Myself – be Noon to Him –

Yet interdict – my Blossom –
And abrogate – my Bee –
Lest Noon in Everlasting Night –
Drop Gabriel – and Me –

F368/J498/1862

Jaloers ben ik op de Zeeën, die Hij bevaart –
Jaloers op de Spaken van de Wielen
Onder de Wagens die Hem vervoeren –
Jaloers op de Glooiende Heuvels

Die Hem langs zien komen –
Hoe gemakkelijk Ieder kan zien
Wat absoluut verboden blijft
Voor mij – als de Hemel!

Jaloers ben ik op de Nesten van de Mussen –
Die van ver Zijn Dakrand accentueren –
Op de vette Vlieg, tegen Zijn Ruit –
Op de blije – blije Bladeren –

Die net buiten Zijn Venster –
Zomers vrij krijgen om te spelen –
Pizarro’s Oorbellen
Kunnen voor mij daar niet aan tippen –

Jaloers ben ik op het Licht – dat Hem wekt –
En op de Klokken – die luid slaan
Hem zeggen dat het Middag is, daarginds –
Was Ikzelf – Zijn Middag maar –

Toch ga ik mijn Bloem – afsluiten –
En mijn Bij – afzeggen –
Want anders stort de Middag
Gabriël – en Mij – in een Eeuwige Nacht –

“He” – mogelijk wordt vriend Samuel Bowles bedoeld, die naar Europa was afgereisd.
“Pizarro”: Francisco Pizarro (1471–1541), een Spaanse ontdekkingsreiziger. Hij veroverde Peru en roofde enorme hoeveelheden goud uit Zuid–Amerika. Hij nam Inca keizer Atahualpa gevangen en vermoordde hem. De Inca vorst moet gigantische oorbellen gedragen hebben.
“Blossom” – Emily Dickinson noemt haar gedichten ‘haar bloemen’.
“Gabriël”: de aartsengel. Ook hier bedoelt Emily Dickinson mogelijk Samuel Bowles.
Varianten:
– voor “whereon He rides” (regel 1): “That bear Him” (Die Hem dragen);
– voor “Crooked Hills” (regel 4): “Speechless Hills” (Sprakeloze Heuvels);
– voor “gaze opon” (regel 5): “grow along” (opstijgen langs);
– voor “forbidden” (regel 7): “denied” (ontzegd);
– voor “As Heaven” (regel 8): “As Eden” (Paradijs);
– voor “ring” (regel 18): “Come” (Opkomen);
– voor “in” (regel 23): “down” (neer).

Those fair – fictitious People

Emily Dickinson

Those fair – fictitious People –
The Women – plucked away
From our familiar Lifetime –
The Men of Ivory –

Those Boys and Girls, in Canvas –
Who stay upon the Wall
In Everlasting Keepsake –
Can Anybody tell?

We trust – in places perfecter –
Inheriting Delight
Beyond our faint Conjecture –
Our dizzy Estimate –

Remembering ourselves, we trust –
Yet Blesseder – than We –
Through Knowing – where We only hope –
Receiving – where we – pray –

Of Expectation – also –
Anticipating us
With transport, that would be a pain
Except for Holiness –

Esteeming us – as Exile –
Themself – admitted Home –
Through gentle Miracle of Death –
The Way ourself, must come –

F369/J499/1862

Die mooie – fictieve Mensen –
De Vrouwen – geplukt
Uit ons vertrouwde Leven –
De Mensen van Ivoor –

Die Jongens en Meisjes, op het Linnen –
Die aan de Muur blijven
Als een Eeuwig Aandenken –
Weet Iemand daarvan?

We geloven – in een volmaakter plek –
Een Vreugde te zullen erven
Voorbij onze vage Vermoedens –
Onze malle Inschattingen –

Ze blijven aan ons denken, geloven we –
Maar meer Gezegend – dan wij –
Want zij weten – waar Wij slechts hopen –
Zij ontvangen – waar wij – bidden –

In Afwachting – ook –
Zijn ze ons voorgegaan
In vreugde, die een pijn zou zijn
Waren het geen Heiligen –

Ze beschouwen ons – als Ballingen –
Zelf – zijn ze al Thuis toegelaten –
Door het zachte Wonder van de Dood –
Onze Weg, moet nog komen –

“Ivory”: van ivoor – hun botten zijn ivoor geworden.
“Dizzy”: duizelig, zweverig, duizelingwekkend, dwaas, mal.
Varianten:
– voor “fair” (regel 1): “new” (frisse);
– voor “plucked away” (regel 2): “slipped away” (weggeglipt);
– voor “Lifetime” (regel 3): “address”, “gazing” (zicht) en “fingers” (vingers);
– voor “Keepsake” (regel 7): “Childhood” (Kindertijd);
– voor regel 8: “Where are they – Can you tell –” (Kun je zeggen – Waar ze zijn –);
– voor “dizzy” (regel 12): “scanty” (summiere);
– voor “hope” (regel 15): “guess” (maar kunnen raden);
– voor “Receiving” (regel 16): “Beholding” (Zij aanschouwen);
– voor “gentle” (regel 23): “curious” (vreemde) en “easy” (simpele).

Within my Garden, rides a Bird

Emily Dickinson

Within my Garden, rides a Bird
Upon a single Wheel –
Whose spokes a dizzy Music make
As ’twere a travelling Mill –

He never stops, but slackens
Above the Ripest Rose –
Partakes without alighting
And praises as he goes,

Till every spice is tasted –
And then his Fairy Gig
Reels in remoter atmospheres –
And I rejoin my Dog,

And He and I, perplex us
If positive, ’twere we –
Or bore the Garden in the Brain
This Curiosity –

But He, the best Logician,
Refers my clumsy eye –
To just vibrating Blossoms!
An Exquisite Reply!

F370/J500/1862

In mijn tuin, beweegt een Vogel
Op maar één Wiel –
De spaken ervan maken wervelende Muziek
Alsof het een Reizende Windmolen was –

Hij stopt nooit, maar vertraagt
Op de meest Volle Roos –
Hij eet ervan zonder te rusten
En bedankt als hij gaat,

Tot elk kruid is geproefd –
En dan wervelt zijn Elfenconcert
Naar verre sferen –
En ik voeg me weer bij mijn Hond,

Hij en ik, vragen ons verbaasd af
Of ’t echt was, voor ons –
Of bracht de Tuin van de Verbeelding
Deze Eigenaardigheid voort –

Maar Hij, veel beter in Logica,
Wijst mijn domme ogen –
Op de Bloemen die echt trillen!
Een Voortreffelijke Repliek!

Varianten:
– voor “Fairy Gig” (regel 10): “Microscopic Gig” (Minuscuul Concert);
– voor “clumsy” (regel 18): “duller” (zwakkere).

Is Bliss then, such Abyss

Emily Dickinson

Is Bliss then, such Abyss –
I must not put my foot amiss
For fear I spoil my shoe?

I’d rather suit my foot
Than save my Boot –
For yet to buy another Pair
Is possible,
At any store –

But Bliss, is sold just once.
The Patent lost
None buy it any more –
Say, Foot, decide the point?
The Lady cross, or not?
Verdict for Boot!

F371/J340/1862

Is Extase dan, zo’n Afgrond –
Dat ik mijn voet niet verkeerd moet zetten
Bang dat ik mijn schoen bevuil?

Liever pas ik op mijn voet
Dan mijn Laars te redden –
Want een nieuw Paar kopen
Is mogelijk
In elke winkel –

Maar Extase, wordt maar één keer verkocht.
Als de Exclusiviteit verloren is
Koopt niemand het meer –
Zeg, Voet, kom je tot een besluit?
Gaat de Dame door, of niet?
Uitspraak ten gunste van Laars!

“Bliss”: gelukzaligheid, geluk, verrukking, extase.

After great pain, a formal feeling comes

Emily Dickinson

After great pain, a formal feeling comes –
The Nerves sit ceremonious, like Tombs –
The stiff Heart questions
———“was it He, that bore,”
And “Yesterday, or Centuries before”?

The Feet, mechanical, go round –
A Wooden Way
Of Ground, or Air, or Ought –
Regardless grown,
A Quartz contentment, like a stone –

This is the Hour of Lead –
Remembered, if outlived,
As Freezing persons, recollect the Snow –
First – Chill – then Stupor –
———then the letting go –

F372/J341/1862

Na heftige pijn, voelt het stijf aan –
Zenuwen staan versteend, als Graven –
Het stramme Hart vraagt zich af
———“was Hij het, die leed,”
En “was het Gisteren, of Eeuwen geleden?”

De Voeten, gaan mechanisch door –
Het is een Houterige gang
Over de Grond, in de Lucht of Waar dan ook –
Die wezenloos in beweging komt
Een Kristallen voldoening, als van steen –

Dit is het Uur van Lood –
Bekend, aan wie het overleefd heeft,
Zoals Bevroren mensen, Sneeuw herinneren –
Eerst – de Kilte – dan Gevoelloosheid –
———en dan het loslaten –