Emily Dickinson

The Sun kept setting – setting – still
No Hue of Afternoon –
Upon the Village I perceived
From House to House ’twas Noon –

The Dusk kept dropping – dropping – still
No Dew upon the Grass –
But only on my Forehead stopped –
And wandered in my Face –

My Feet kept drowsing – drowsing – still
My fingers were awake –
Yet why so little sound – Myself
Unto my Seeming – make?

How well I knew the Light before –
I could see it now –
‘Tis Dying – I am doing – but
I’m not afraid to know –

F715/J692/1863

De Zon bleef maar ondergaan – ondergaan –
Geen Kleuren van de Middag –
Heb ik over het Dorp waargenomen –
Van Huis tot Huis bleef het Middaguur –

De Schemering bleef maar vallen – vallen –
Geen Dauw op het Gras –
Alleen op mijn Voorhoofd bleef het staan –
En liep het over mijn Gezicht –

Mijn Voeten bleven maar slapen – slapen –
Mijn vingers waren wakker –
Maar waarom dan zo weinig geluid maken?
Zo kwam het bij Me over –

Hoe goed ik het Licht vroeger ook kende –
Nu zag ik het in –
Het is aan het Sterven – wat Ik doe – maar
Ik ben niet bang het te beseffen –

The Heaven vests for Each
In that small Deity
It craved the grace to worship
Some bashful Summer’s Day –

Half shrinking from the Glory
It importuned to see
Till these faint Tabernacles drop
In full Eternity –

How imminent the Venture –
As One should sue a Star –
For His mean sake
———to leave the Row
And entertain Despair –

A Clemency so common –
We almost cease to fear –
Enabling the minutest –
And furthest – to adore –

F717/J694/1863

De Hemel kleedt zich voor Ieder
In dat kleine Godje
Waarvan we zo graag de gratie aanbidden
‘n Bescheiden Zomerdag –

Deels deinzen we terug voor de Heerlijkheid
Die zich aan onze ogen opdringt
Tot deze schamele Tabernakels wegzinken
In alle Eeuwigheid –

De Kans daarop is even onwaarschijnlijk –
Als een Ster vragen –
Om voor Jouw armzalige redenen
———het Gelid te verlaten
En Wanhoop te amuseren –

Het biedt zo’n alledaagse Barmhartigheid –
Dat we bijna niet meer angstig zijn –
Het stelt ons in staat het allerkleinste –
En het uiterste – te aanbidden –

If He were living – dare I ask –
And how if He be dead –
And so around the Words I went –
Of meeting them – afraid –

I hinted Changes –
———Lapse of Time –
The Surfaces of Years –
I touched with Caution –
———lest they crack –
And show me to my fears –

Reverted to adjoining Lives –
Adroitly turning out
Wherever I suspected Graves –
‘Twas prudenter – I thought –

And He – I pushed – with sudden force –
In face of the Suspense –
“Was buried” – “Buried”! “He!”
My Life just holds the Trench –

F719/J734/1863

Of Hij nog in leven was – durf ik het te vragen –
En wat als Hij dood was –
Dus draaide ik om de Woorden heen –
Bang – om ze uit te spreken –

Ik zinspeelde op Veranderingen –
———Verloop van Tijd –
De Oppervlakkigheden van Jaren –
Stipte ik Voorzichtig aan –
———bang dat ze zouden barsten –
En mij mijn angsten zouden tonen –

Ik viel terug op het Leven in de buurt –
Vermeed handig alle plekken
Waar ik ook maar Graven vermoedde –
Dat was tactvoller – dacht ik –

En Hij – ik explodeerde – plotsklaps –
Geconfronteerd met de Spanning –
“Was begraven” – “Begraven”! “Hij!”
Mijn Leven blijft gewoon een Loopgraaf –