Emily Dickinson – Pagina 117

Summer for thee, grant I may be

Summer for thee, grant I may be
When Summer days are flown!
Thy music still, when Whippowil
And Oriole – are done!

For thee to bloom, I’ll skip the tomb
And row my blossoms o’er!
Pray gather me –
—Anemone –
Thy flower – forevermore!

J31/F7/1858

Zomer voor u, sta mij toe
Als de Zomerdagen zijn gevlogen!
Uw muziek blijft klinken, als Zwaluw
En Wielewaal – klaar zijn!

Om voor u te bloeien, sla ik het graf over
En roei mijn bloesems over!
Ik bid je: pluk mij –
—Anemoon –
Uw bloem – voor altijd!

[Emily Dickinson vereenzelvigt zichzelf met de Anemoon. Om voor de zomer te bloeien komt ze niet bij een graf te staan, maar roeit ze naar verre plaatsen; om een eeuwige bloem te zijn.
“row my blossems o’er”: de ruimte tussen het leven op aarde en waar de doden zijn beschrijft Emily Dickinson vaak als een zee of een rivier, zoals de Styx bij de Grieken of de Jordaan bij de Joden.]

Pain – expands the Time

Pain – expands the Time –
Ages coil within
The minute Circumference
Of a single Brain –

Pain contracts – the Time –
Occupied with Shot
Gamuts of Eternities
Are as they were not –

J967/F833/1864

Pijn – verlengt de Tijd –
Eeuwen cirkelen rond binnen
De kleine Omtrek
Van één enkele Geest –

Pijn trekt – De Tijd – samen
Bezig met steken
Lijken Reeksen van Eeuwigheden
Alsof zij niet bestonden –

To fight aloud is very brave

To fight aloud is very brave –
But gallanter, I know
Who charge within the bosom
The Cavalry of Woe –

Who win, and nations do not see –
Who fall – and none observe –
Whose dying eyes, no Country
Regards with patriot love –

We trust, in plumed procession
For such the Angels go –
Rank after Rank, with even feet –
And Uniforms of Snow.

J126/F138/1859

Openlijk strijden is erg dapper –
Maar moediger, weet ik,
Is wie in de Boezem de strijd aangaat
Met de Cavalerie van Weeën –

Wie overwint, en geen publiek die het ziet –
Wie instort – en niemand merkt het –
Wiens stervende ogen, door geen land
Met Vaderlandsliefde worden geëerd –

We vertrouwen erop dat voor hen
De Engelen in een gevederde processie gaan –
Rij na Rij, met gelijke tred –
En in Uniformen van sneeuw.

When Roses cease to bloom, Sir

When Roses cease to bloom, Sir,
And Violets are done –
When Bumblebees in solemn flight
Have passed beyond the Sun –
The hand that paused to gather
Upon this Summer’s day
Will idle lie – in Auburn –
Then take my flowers – pray!

J32/F8/1858

Wanneer Rozen niet meer bloeien, Heer,
En Viooltjes zijn vergaan –
Als Hommels in hun plechtige vlucht
Achter de Zon verdwenen zijn –
Zal de hand gestopt met plukken
Op deze Zomerdag
Stil liggen – in Auburns graven –
Neem dan mijn bloemen – bid!

[Auburn is een begraafplaats in Boston, waar Emily Dickinson meer over geschreven heeft]

I’ve known a Heaven, like a Tent

I’ve known a Heaven, like a Tent –
To wrap its shining Yards –
Pluck up its stakes, and disappear –
Without the sound of Boards
Or Rip of Nail – Or Carpenter –
But just the miles of Stare –
That signalize a Show’s Retreat –
In North America –

No Trace – no Figment of the Thing –
That dazzled, Yesterday,
No Ring – no Marvel –
Men, and Feats –
Dissolved as utterly –
As Bird’s far Navigation
Discloses just a Hue –
A plash of Oars, a Gaiety –
Then swallowed up, of View.

J243/F257/1861

Ik heb een hemel gekend, als een Circustent –
Pakt zijn glanzende Palen in –
Breekt de stokken af en verdwijnt –
Zonder het geluid van Planken –
Of Spijkergat – Of Timmerman –
Maar alleen het mijlenverre Kijken –
Dat geeft het Vertrek van een Voorstelling aan –
In Noord-Amerika –

Geen spoor – geen Schim meer van het Ding –
Dat Gisteren, de aandacht trok
Geen Ring – geen Attractie meer –
Mannen, en Stunts –
Volledig Opgelost –
Zoals de verre Trek van Vogels
Slechts een Zweem vrijgeeft –
Een geklap van Vleugels, een Vrolijkheid –
Verdween toen, uit het Zicht.

A feather from the Whippoorwill

PINE BOUGH –

A feather from the Whippoorwill
That everlasting – sings!
Whose galleries – are Sunrise –
Whose Opera – the Springs –
Whose Emerald Nest the Ages spin
Of mellow – murmuring thread –
Whose Beryl Egg, what Schoolboys hunt
In “Recess” – Overhead!

J161/F208/1861

DENNENTAK –

Een veer van de Nachtzwaluw
Die onophoudelijk – zingt!
Wiens salon – Zonsopgang is –
Wiens Opera – de Lente is –
Wiens Groene Nest de Eeuwen spint –
Met zachte – ruisende draad –
Wiens Blauwe Ei het is, waar Schooljongens
In de vakantie naar jagen – Daarboven!

[Een van de weinige gedichten met een titel.]

The Morning after Woe

The Morning after Woe –
‘Tis frequently the Way –
Surpasses all that rose before –
For utter Jubilee –

As Nature did not care –
And piled her Blossoms on –
And further to parade a Joy
Her Victim stared upon –

The Birds declaim their Tunes –
Pronouncing every word
Like Hammers – Did they know they fell
Like Litanies of Lead –

On here and there – a creature –
They’d modify the Glee
To fit some Crucifixal Clef –
Some Key of Calvary –

J364/F398/1862

De Ochtend na Rampspoed –
Zo gebeurt het Vaak –
Overtreft alles wat eerder opstond –
In de grootste Uitbundigheid –

Omdat de natuur er niet om gaf –
En haar Bloesems oprichtte –
Om nog meer met de Vreugde te pronken
Die haar slachtoffer met verbazing overzag –

De Vogels dragen hun Liedjes voor –
Elk woord drukken ze uit
Als Hamers – Wisten ze wel dat ze vielen
Als Litanieën van Lood –

Voor iemand hadden ze – hier en daar –
Het Feestlied gewijzigd
Aan de Muziek die past bij een Kruisiging –
’n Toonsoort voor de Calvarieberg –