A Burdock – clawed my Gown –
Not Burdock’s – blame –
But mine –
Who went too near
The Burdock’s Den –

A Bog – affronts my shoe –
What else have Bogs – to do –
The only trade they know –
The splashing Men!
Ah, pity – then!

‘Tis Minnows can despise!
The Elephant’s – calm eyes
Look further on!

F289/J229/1862

Een Klit – klampte zich aan mijn Jurk –
Niet de schuld – van de Klit –
Maar van mij –
Die te dicht kwam
Bij het Hol van de Klit –

Een Modderplas – beledigt mijn schoen –
Wat anders hebben Plassen – te doen –
Het enige Vak dat ze kennen –
Mensen onder spetteren!
Ach, jammer – dan!

’t Zijn de Kleine Visjes die neerzien!
De kalme ogen – van de Olifant
Kijken veel verder!

It sifts from Leaden Sieves –
It powders all the Field –
It fills with Alabaster Wool
The Wrinkles of the Road –

It makes an even face
Of Mountain – and of Plain –
Unbroken Forehead from the East
Unto the East – again –

It reaches to the Fence –
It wraps it, Rail by Rail
Till it is lost in Fleeces –
It flings a Crystal Vail

On Stump – and Stack – and Stem –
The Summer’s empty Room –
Acres of Joints – where Harvests were,
Recordless, but for them –

It Ruffles Wrists of Posts
As Ankles of a Queen –
Then stills it’s Artisans – like Ghosts –
Denying they have been –

F291/J311/1862

Ze zeeft met Grauwe Zeven –
Ze poedert heel het Veld –
En vult met Albasten Wol
De Rimpels van de Weg –

Ze geeft een uniform aanschijn –
Aan Bergen – en het vlakke land –
Een ononderbroken Front van het Oosten
Weer – tot aan het Oosten –

Ze komt tot aan het Hek –
Omwikkelt, Stang voor Stang
Tot ze zich in een Vacht verliest –
Ze werpt een Sluier van Kristal

Op Stronken – Hopen – en Stammen –
De lege Kamer van de Zomer –
Stoppelvelden – waar de oogsten waren,
Maar voor hen, niet te zien –

Ze geeft de Polsen van de Palen Ruches
Zoals de Enkels van een Koningin.
Dan fixeert ze haar Werkers – gelijk Geesten –
En doet net alsof ze er niet geweest zijn –

It sifts from Leaden Sieves –
It powders all the Wood –
It fills with Alabaster Wool
The Wrinkles of the Road –

It scatters like the Birds –
Condenses like a Flock –
Like Juggler’s Figures situates
Upon a baseless Arc –

It traverses yet halts –
Disperses as it stays –
Then curls itself in Capricorn –
Denying that it was –

Ze zeeft met Grauwe Zeven –
Ze poedert het hele Bos –
En vult met Albasten Wol
De Rimpels van de Weg –

Ze verspreidt zich als Vogels –
Verdicht zich als een Zwerm –
Zoals Jongleurs Toeren uithalen
In Eindeloze Bogen –

Ze zwerft rond en stopt toch –
Verspreidt zich waar ze blijft –
Dan krult ze haarzelf in een Steenbok
En doet net alsof ze er niet was –

A single Screw of Flesh
Is all that pins the Soul
That stands for Deity, to mine,
Opon my side the Vail –

Once witnessed of the Gauze –
Its name is put away
As far from mine, as if no plight
Had printed yesterday,

In tender – solemn Alphabet,
My eyes just turned to see,
When it was smuggled by my sight
Into Eternity –

More Hands – to hold –
———These are but Two –
One more new-mailed Nerve
Just granted, for the Peril’s sake –
Some striding – Giant – Love –

So greater than the Gods can show,
They slink before the Clay,
That not for all their Heaven can boast
Will let it’s Keepsake – go

F293/J263/1862

Een enkele Schroef van Vlees
Is alles wat de Ziel die God voorstelt
Vastpint, aan die van mij,
Aan mijn kant van de Sluier –

Toen zij ooit getuige was van het Gaas –
Is zijn naam opgeborgen
Zo ver mogelijk van de mijne, alsof er vroeger
Geen verbond was neergeschreven,

In tedere – plechtige Letters,
Nauwelijks begonnen mijn ogen te kijken,
Of ik zag hoe zij De Eeuwigheid in –
Werd gesmokkeld –

Meer handen – om haar vast te houden –
———Ik heb deze Twee maar –
En een nieuwe, meer gepantserde Kracht
Werd mij geschonken, vanwege het Gevaar –
Een geweldig toenemende – Gigantische – Liefde –

Zoveel groter dan Goden kunnen tonen,
Die verschrompelen voor de Aarde,
Waar niets in heel hun Hemel aan kan tippen
Zij zal haar Teken van Liefde – laten gaan.