Emily Dickinson

The Night was wide, and furnished scant
With but a single Star –
That often as a Cloud it met –
Blew out itself – for fear –

The Wind pursued the little Bush –
And drove away the Leaves
November left –
———then clambered up
And fretted in the Eaves –

No Squirrel went abroad –
A Dog’s belated feet
Like intermittent Plush, be heard
Adown the empty Street –

To feel if Blinds be fast –
And closer to the fire –
Her little Rocking Chair to draw –
And shiver for the Poor –

The Housewife’s gentle Task –
How pleasanter – said she
Unto the Sofa opposite –
The Sleet – than May, no Thee –

F617/J589/1863

De Nacht was helder, povertjes gemeubileerd
Met maar één Ster –
Die telkens als zij een Wolk raakte –
Zichzelf uitblies – van angst –

De Wind achtervolgde een klein Struikje –
En dreef de Bladeren weg die
November had overgelaten –
———klauterde daarna omhoog
En jankte door de Dakgoten –

Geen Eekhoorn waagde zich buiten –
De late stappen van een Hond
Onregelmatig Gedempt, waren te horen,
Tot aan het einde van de lege Straat –

Nagaan of de zonneschermen vast zitten –
En dichter bij het haardvuur –
Haar kleine Schommelstoel slepen –
Huiveren om Arme Mensen –

De lichte Taak van een Huisvrouw –
Toch is de IJzel aangenamer – zei ze
Naar de Bank tegenover haar –
Dan de maand Mei, zonder Jou –

Did you ever stand in a Cavern’s Mouth –
Widths out of the Sun –
And look – and shudder, and block your breath –
And deem to be alone

In such a place, what horror,
How Goblin it would be –
And fly, as ’twere pursuing you?
Then Loneliness – looks so –

Did you ever look
———in a Cannon’s face –
Between whose Yellow eye –
And yours – the Judgment intervened –
The Question of “To die” –

Extemporizing in your ear
As cool as Satyr’s Drums –
If you remember, and were saved –
It’s liker so – it seems –

F619/J590/1863

Heb je ooit in de Muil van een Grot gestaan –
Buiten bereik van de Zon –
Je keek – vol huiver en hield je adem in –
Dacht dat je alleen was

Op zo’n plek, wat verschrikkelijk,
Hoe Spookachtig zou het zijn –
Vliegen, alsof het achter je aan zat?
Dan ziet Eenzaamheid – er zo uit –

Heb je ooit een Kanon
———recht in het gezicht gekeken–
Tussen wiens Gele oog –
En het jouwe – het Oordeel tussenkwam –
De Kwestie “Sterven” –

Schoot door je hoofd
Zo ijzig als de Geroffel van een Satyr –
Als je het herinnert, en gered bent –
Daar lijkt het dus meer op – schijnt het –

The Wind – tapped like a tired Man –
And like a Host – “Come in”
I boldly answered – entered then
My Residence within

A Rapid – footless Guest –
To offer whom a Chair
Were as impossible as hand
A Sofa to the Air –

No Bone had He to bind Him –
His Speech was like the Push
Of numerous Humming Birds at once
From a superior Bush –

His Countenance – a Billow –
His Fingers, as He passed
Let go a music – as of tunes
Blown tremulous in Glass –

He visited – still flitting –
Then like a timid Man
Again, He tapped – ’twas flurriedly –
And I became alone –

F621/J436/1863

De Wind – klopte aan als een oude Man –
En als een Gastvrouw – antwoordde ik
Resoluut – “Kom binnen” – en toen ging hij
Mijn Woning binnen

Een Snelle Gast – zonder voeten –
Hem een Stoel aanbieden
Was net zo ondenkbaar als
De Lucht een Bank aanreiken –

Geen Botten die Hem bij elkaar hielden –
Zijn Spreken klonk als het Kabaal
Van vele Kolibries tegelijk
Vanuit hoger Struikgewas –

Zijn Voorkomen – een hoge Deining –
Zijn Vingers, zodra Hij voorbijkwam
Lanceerden muziek – als het geluid
Van het zingen van trillend Glas –

Hij kwam op bezoek – bleef fladderen –
Als een verlegen Man klopte Hij
Nog eens – kort en opgewonden –
En ik werd alleen –