Our journey had advanced

Emily Dickinson

Our journey had advanced –
Our feet were almost come
To that odd Fork in Being’s Road –
Eternity – by Term –

Our pace took sudden awe –
Our feet – reluctant – led –
Before – were Cities – but Between –
The Forest of the Dead –

Retreat – was out of Hope –
Behind – a Sealed Route –
Eternity’s White Flag – Before –
And God – at every Gate –

J615/F453/1862

Onze reis was al ver op weg –
Onze voeten brachten ons bijna
Bij die rare Splitsing op het Pad des Levens –
Eeuwigheid – was de Naam –

Onze tred kreeg plots gewicht –
Schoorvoetend – gingen wij – verder
Vóór ons – zagen we Steden – maar Tussenin –
Lag het Bos van de Doden

Teruggaan – was Hopeloos –
Achter ons – de Weg Versperd –
De Witte Vlag van de Eeuwigheid – Vóór ons –
En God – aan elke Poort –

The Crickets sang

Emily Dickinson

The Crickets sang
And set the Sun
And Workmen finished one by one
Their Seam the Day upon.

The low Grass loaded with the Dew
The Twilight stood, as Strangers do
With Hat in Hand, polite and new
To stay as if, or go.

A Vastness, as a Neighbor, came,
A Wisdom, without Face, or Name,
A Peace, as Hemispheres at Home
And so the Night became.

J1104/F1104/1867

De Krekels zongen
En lieten de Zon ondergaan
En Werklui maakten één voor één klaar
Wat hun Zoom was aan de Dag.

Het lage Gras laadde zich met de Dauw
De Schemer stond, zoals Vreemden dat doen
Met hoed in de hand, beleefd en nieuw
Alsof ze willen blijven, of gaan.

Een Onmetelijkheid kwam, als een Buurman
Een Wijsheid, zonder Gezicht, of Naam,
Een Vrede, als Luchten Thuis
En zo begon de Nacht.

A little East of Jordan

Emily Dickinson

A little East of Jordan,
Evangelists record,
A Gymnast and an Angel
Did wrestle long and hard –

Till morning touching mountain –
And Jacob, waxing strong,
The Angel begged permission
To Breakfast – to return –

Not so, said cunning Jacob!
“I will not let thee go
Except thou bless me” – Stranger!
The which acceded to –

Light swung the silver fleeces
“Peniel” Hills beyond,
And the bewildered Gymnast
Found he had worsted God!

J59/F145/1859

Een beetje oostelijk van de Jordaan,
Zo vertelt Genesis,
Waren een Sporter en een Engel
Lang en stevig aan het worstelen –

Tot de ochtend de berg al raakte –
En Jakob sterker werd
Toen smeekte de engel om toestemming
Weer naar het ontbijt te gaan –

O nee, sprak de sluwe Jacob!
“Ik laat U pas gaan
Als U mij zegent” – Vreemdeling!
Zo werd voltrokken –

Licht zwaaide het zilveren wolkendek
Over de heuvels van “Peniel”
En de verbijsterde Sporter
Besefte dat hij God had verslagen!

[Het gedicht verwijst naar het bijbelverhaal van Jakob die met de engel vecht (Genesis 32). “Peniel” betekent letterlijk ‘Aangezicht van God’: “Jakob noemde de plaats Peniel; want, zo zei hij, ik heb God gezien van aanschijn tot aanschijn, en ben toch in leven gebleven!” (Genesis 32,31)
Bij Emily Dickinson is Jacob een sportieve gast. Misschien geeft ze daarmee al een kritische noot bij de moderne sportcultuur (uhum). In een van haar laatste brieven aan Thomas Higginson (lente 1886) gebeurt iets opvallends. Daar laat zij Jacob aan de engel de zegen geven. “Jacob zei tegen de Engel ‘Ik zal u niet laten gaan tenzij dat ik u zegen’ – Vechter en Dichter, Jacob had het juist –“ Verrassend hoe Emily Dickinson aan het einde van haar leven het perspektief omkeert. (Uit: Welk een waagstuk is een brief. Brieven van Emily Dickinson. Gekozen en vertaald door Bert Keizer, Ambo, 2018, p. 320).]

Suspense – is Hostiler than Death

Emily Dickinson

Suspense – is Hostiler than Death –
Death – tho’soever Broad,
Is Just Death, and cannot increase –
Suspense – does not conclude –

But perishes – to live anew –
But just anew to die –
Annihilation – plated fresh
With Immortality –

J705/F775/1863

Onzekerheid – is Vijandiger dan Dood –
Dood – hoe Tijdloos dat ook moge zijn,
Is gewoon dood, en kan niet erger worden –
Onzekerheid – kent geen eind –

Maar vervaagt – om weer op te leven –
Maar enkel om opnieuw te sterven –
Totale Vernietiging is het – mooi verguld
Met Onsterfelijkheid –

If I should n’t be alive

Emily Dickinson

If I should n’t be alive
When the Robins come,
Give the one in Red Cravat
A Memorial crumb.

If I could n’t thank you,
Being just asleep,
You will know I’m trying
With my Granite lip !

J182/F210/1860

Mocht ik niet meer in leven zijn
En de Roodborstjes komen,
Geef die met de Rode Stropdas
Een Kruimel om mij te Gedenken

En kan ik je niet meer bedanken
Omdat ik al in diepe slaap ben,
Weet dan, dat ik mijn best doe
Met lippen van Graniet!

A Wind that rose

Emily Dickinson

A Wind that rose
Though not a Leaf
In any Forest stirred
But with itself did cold engage
Beyond the Realm of Bird –
A Wind that woke a lone Delight
Like Separation’s Swell
Restored in Arctic Confidence
To the Invisible –

J1259/F1216/1874

Een wind stak op
Hoewel er geen Blad
In enig Bos bewoog
Maar ze bracht kou met zich mee
Voorbij het Rijk van de Vogel –
Een wind die een eenzaam Genot opwekte
Gelijk een Golf van Afzondering
Herstelde bij IJselijke Kou het Vertrouwen
In het Onzichtbare –

[Een cryptisch gedicht dat Emily Dickinson schreef aan haar hartsvriendin Susan. Susan heeft haar eerst geschreven Mogelijk ervaarde Emily dit schrijven als een wind. Met het Onzichtbare zou dan Susan bedoeld kunnen zijn, die Emily alleen heeft gelaten.]

Quite empty, quite at rest

Emily Dickinson

Quite empty, quite at rest,
The Robin locks her Nest,
and tries her Wings.
She does not know a Route
But puts her Craft about
For rumored Springs –
She does not ask for Noon –
She does not ask for Boon,
Crumbless and homeless,
of but one request –
The Birds she lost –

J1606/F1632/1884

Heel leeg, heel rustig,
Doet de Roodborst haar Nest dicht,
en probeert haar Vleugels.
Ze weet de Weg niet
Maar zet haar kundigheid in
Voor de Lentes die zich melden –
Ze vraagt niet naar de Middag –
Ze vraagt niet om de Zegen –
Zonder Kruimels, zonder huis,
met slechts één verzoek –
De Vogels die zij verloor –